اهل ریا....

چند روزی بود که خیلی دلم گرفته بود و  پر از غصه و از زمین و زمان گله داشتم . و مدام با خودم میگفتم این که میگویند هر کس در عزای امام حسین شرکت کند و بر او بگرید و غم دین داشته باشد خداوند به پاس این سوگواری غم و غصه های دنیایی اش را برطرف میکند اگر درست است پس چرا در مورد من عمل نمی کند.

بنابراین  تصمیم گرفتم تفألی  به حضرت حافظ بزنم شاید جوابم را بگیرم که این غزل آمد:

گلعذاری ز گلستان جهان مارا بس                  زین چمن سایه آن سرو روان مارا بس

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد                   از گرانان جهان رطل گران ما را بس

فصر فردوس به پاداش عمل میبخشند            ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین                 کاین اشارت ز جهان گذران مارا بس

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان                      گر شمارا نه بس این سود وزیان مارا بس

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم          دولت صحبت آن مونس جان ما را بس 

از در خویش خدا را به بهشتم مفرست            که سر کوی تو آن کون و مکان ما را بس 

                           حافظ از مشرب قسمت گله نا انصافیست

                           طبع چون آب و غزلهای روان ما رابس