خاطره ای از محرم....

در بیدگل رسم است که هیأت ها و دسته جات عزا از سر شب تا نزدیکی های صبح در کوچه و خیابانها از این حسینیه به آن حسینیه برای عزاداری میروند و سایر مردم برای تماشا  پیاده یا سواره به خیابان می آیند. ما هم از این قاعده مستثنی نیستیم. 

 خدا رحمت کند پدر عزیزم را علاقه زیادی داشت به این که ما را برای تماشای هیأت با ماشین بیرون ببرد و تبحّر خاصی داشت برای این که در جای مناسبی ماشین را پارک کند  تا ما به خوبی دسته ها را ببینیم. 

خاطرم هست یک بار برای دیدن هیأت ,هفت هشت نفر سوارپرایدش  شدیم و رفتیم به خیابان. پدرم ماشین را در وسط خیابان چند متر مانده به یک حسینیه پارک کرد و گفت وقتی دسته از حسینیه بیرون می آید شما می توانید به خوبی تمام هیأت را ببینید چون در مسیر مخالف ماشین بیرون می روند. 

و خودش معمولا به داخل دسته می رفت و عزاداری میکرد خدا رحمتش کند هیچ وقت برایش مهم نبود که در چه هیأتی سینه یا زنجیر میزند و میگفت باید برای امام حسین باشد چه فرقی میکند که اسم هیأت چیست و یا از کدام محله است. 

خلاصه ....چشمتان روز بد نبیند ... نمی دانم چه شد که وقتی دسته از حسینیه بیرون آمد بر خلاف انتظار به سمتی از خیابان که ماشین ما پارک بود راه افتاد !..... دسته عزا وقتی به ماشین ما میرسید دو قسمت میشد و ماشین ما درست در وسط هیأت قرار داشت ...نه میتوانستیم پیاده شویم ونه میتوانستیم بنشینیم و مثل آدم تماشا کنیم و  ازترس این که کسی مارا بشناسد سرمان را برده بودیم توی چادر هایمان ....نمی دانم چرا هیأت تمام نمیشد ..... به نظرم طولانی ترین دسته ای بود که در عمرم دیده بودم ......و بدتر این که هر کس که از کنار ما رد میشد چیزی میگفت ....یکی میگفت :عجب آدم های بی فکری ماشین را کجا پارک کرده اند؟.....دیگری میگفت:چرا  جابجایش نمی کنید؟....و ماهم چون سوییچ همراهمان نبود نمی توانستیم کاری کنیم ..... و ظاهرا پدرمان هم مشغول صحبت با کسی شده بود و فراموش کرده بود ماشین را کجا پارک کرده است.

والبته این تجربه خوبی شد تا موقع تماشای هیأت ماشین را در وسط خیابان پارک نکنیم تا لا اقل بتوانیم هیأت را ببینیم.