زنبور بی عسل!

گاهی فکر میکنم چقدر خداوند همه بندگانش را دوست دارد.

در روایات ما آمده است که محبت خداوند به ما از محبت مادری هم بیشتر ست.یک مادر همیشه حتی نسبت به فرزندان نا اهلش اگر مهربان هم نباشد دلسوز هست و همیشه به دنبال توجیه رفتار های نادرست آنهاست.دنبال شرایطی ست تا آنها  رابه راه راست برگرداند و هیچ لحظه ای برایش باشکوه تر از زمانی نیست که فرزند ناخلفش به آغوش او بر گردد.

  به مناسبت عید غدیر استاد پناهیان  می فرمود چقدر خداوند مهربان است که  در هیچ آیه ای از قرآن مستقیم به   مسأله ولایت  امیر المؤمنین  و نام هیچ یک از ائمه اشاره نکرده است تا حجت بر مردم تمام نشود و بهانه ای برای گمراهیشان داشته باشند.

من به شخصه به این صفت خداوند بیشتر از بقیه علاقه ونیاز دارم.... ستار العیوب بودنش .... .گاهی با خودم میگویم به این علت خداوند دارای چنین صفتی ست که بندگانش را بسیار دوست دارد و نمی خواهد آبروی آنها با انجام کارهای زشت بریزد و تا جایی که ممکن است به آنها فرصت میدهد تا خودشان را اصلاح کنند.

فکرش را بکنید چقدر بد میشد اگر با انجام هر کار خطایی علامت ونشانه ای درما ظاهر میشد .من که به شخصه از هیبت انسانی ام خارج میشدم و دیگر کسی حاضر نمی شد  حتی به من نگاه کند .

گاهی فکر میکنم از شیعه جز نامش،چه علامت و نشانه ای در وجودم دارم و هر چه بیشتر فکر میکنم کمتر به نتیجه میرسم .

شاید فقط بتوانم به نوشته هایم و  گفته هایم دلم را خوش کنم  ولی آن هم میدانم که جز خسران برایم چیزی ندارد نه این که گمان کنید تواضع  میکنم یا شکسته نفسی  ....نه ...که مثل من مثل زنبور بی عسل است....مثل عالمان بی عمل که جایشان در قعر جهنم ست .....آنانکه میدانستند ولی از داشته هایشان استفاده نکردند.

نه اینکه خود را عالم بدانم ....نه....بلکه به همین اندک دانسته هایم نیز عمل نمیکنم.

 ....که این حکایت بسیاری از ما شیعیان  است که شاید کمترین حقی که مولایمان بر گردن ما دارد این ست که  لااقل یک بار هم که شده فرمایشات آن حضرت  را در نهج البلاغه بخوانیم و یا  گاهی خطبه غدیر پیامبر رامرورکنیم....  ولی به خودمان حتی تا این حد هم زحمت نمی‌دهیم.... شاید کارهای خیلی مهمتر از آن داریم!!