حیف که سفره جمع شد.

محرم و  صفر هم تمام شد.....  چقدر دلم برای  روضه ها تنگ میشود...شاید تنها چیزی که من را از این دنیای مادی و تکراری بخور،بخواب،اندکی به عالم معنا پیوند میدهد همین مجالس  روضه و ذکر اهل بیت است.

 دلم برای منبر های استاد پناهیان تنگ میشود....

آنقدر پای منبرشان لذت میبرم که گاهی واقعا احساس میکنم پای یک سفره پر از غذاهای خوشمزه هستم و از  خوردن تک تک لقمه های آن لذت میبرم .

ای کاش میتوانستم همه آن را به دیگران هم منتقل کنم و آنها را هم در این لذت معنوی شریک کنم.

هر چند نشستن در جلسه روضه و تأثیر نفس عالم   و روحانیت فضا چیز دیگری ست .

گاهی فکر میکنم برخی از مطالب که میشنوم  قبلا میدانستم و گفته هایش مهر تأیید ی ست بر دانسته هایم .... گاهی آنقدر مطالب برایم تازگی دارد که از دانستنش ذوق میکنم ..... گاهی  با  شنیدن مطلبی تمام عطش درونیم فروکش میکند که خودم  باورم نمیشود .... گاهی به گمانم میرسد این مطالب را فقط برای پاسخ دادن به سؤالات ذهنی من آماده کرده است .....

خلاصه این که از  ساعتها نشستن پای منبر استاد پناهیان  خسته نمی شوم و به گمانم  جزءعمرم محسوب نمیشود.

ان شاءالله در پست های بعدی برخی از مطالب جدیدی را که آموختم می نویسم.

گاهی بعد از تمام شدن جلسه روحم سبک میشود و دوست دارم  با هر کسی که در سر راهم تا خانه میبینم  سلام و احوال پرسی کنم  و دستشان را به نشانه محبت بفشارم...

ولی حیف که این حال خوشم خیلی دوام ندارد و  به راحتی  شیطان از دستم می رباید  چون بی مروت  نقطه ضعفهایم را بهتر از خودم می شناسد ...

ولی باز هم خدا را شاکرم  و از اهل بیت  میخواهم که مانند همیشه ما را تنها نگذارند  تا ان شاءالله  عاقبتمان به خیر شود .