کاسه ام خالی ست!

من مسلمان به دنیا آمده ام ....شناسنامه ای....

 در گوشم اذان و اقامه گفتند ... در حالی که گریه میکردم و نمی شنیدم ....

نماز خواندن را در مدرسه آموختم .... و عادت کردم به خواندن آن. مادرم یادم داد باید حجاب داشته باشم و چادر سر کنم ....  گاهی با اکراه ...

پدرم  تشویقم میکرد قرآن بخوانم ....  ولی معنی اش  را هنوز هم  نمی فهمم ....

روزه هم  میگیرم ....تا عذاب وجدان نگیرم ....  

زیارت و توسل به پیامبر و امامان را نمیدانم از چه کسی آموختم ....  ولی هیچ شناختی از آنها ندارم .... 

به قیامت و معاد هم معتقدم ....نداشته باشم چه کنم ؟....

گاهی به مسجد و جلسات وعظ هم میروم ....تا کمی سبک شوم... شبهای احیا هم بیدارم .... ولی تمام روزش را می  خوابم ...

اشک و انابه ام هم زیاد است ....چون آدم احساساتی ای هستم ...

خیلی از گناهان وحشتناک را هم نمیکنم....چون جرات  انجام آنها را ندارم ! ....

اخلاقم هم  تعریفی ندارد ....صبرم کم است ....گاهی حسادت میکنم ....غرورم  زیاد است ....آدم بخشنده ای نیستم ....زود عصبانی میشوم .....نا شکری زیاد میکنم ....محبت کردنم شرطی ست ... 

 نزدیک به چهل سال است که این گونه زندگی میکنم ولی هنوز هم شک دارم که آیا میشود به من گفت شیعه و  یا حتی مسلمان ؟ ....

گاهی فکر میکنم اگر اینها  علامت دینداری ست پس فرق من با آنها که  ادعای دینداری ندارند چیست ؟

نزدیک به چهل ماه رمضان را  هم پشت سر گذاشتم بدون ذره ای تغییر و تحول  نسبت به سال قبل .

 ماه رمضان امسال هم دارد تمام میشود و من هنوز حیران و سرگردان اندر خم یک کوچه که آیا  کاسه خالی  ام پر میشود تا عید؟؟؟ .