بازگشت از نیمه راه....

شاید این شبهه برای  خیلی  از ما پیش آمده باشد که در زمانه ای که در گوشه گوشه دنیا خصوصا کشورهای مسلمان هر روز شاهد کشته شدن  مظلومانه دهها زن و بچه و پیر و جوان هستیم  ، دیگر عزاداری برای کسانی که در بیش از هزار سال پیش به شهادت رسیده اند چه معنایی دارد ....

شاید هم برای خیلی ها که شک داشتند که مگر انسان میتواند تا این اندازه بی رحم باشد قضیه قابل هضم شد ...

نمیدانم..... ولی به نظر برخی، بیشتر به یک بعد از این واقعه مهم تاریخی پرداخته شده و آن هم جریان شهادت مظلومانه خانواده و یاران امام  بوده و جریان فکری و اعتقادی  و سیاسی این واقعه کمتر بیان شده ....

این که چه طور میشود شمر، که از سرداران سپاه امام علی در صفین بوده در روز عاشورا روی سینه حضرت  می نشیند ؟ 

 چرا عمر سعد، که همبازی و دوست دوران کودکی حضرت  و پدرش از سرداران سپاه پیامبر بود، حاضر شد در عوض ملک ری  سردار سپاه دشمنان او  شود؟ 

چگونه ام و هب  و پسرتازه داماد و عروسش که چندین روز قبل از عاشورا  نصرانی بودند ، با دیدن معجزه جوشیده شدن چشمه ای توسط امام ، در بین راه به او می پیوندند و مسلمان میشوند؟

و بسیاری از اصحاب که تا شب عاشورا در خیمه امام بودند و  به بهانه های مختلف رفتند دلیلش چه بود ؟

و داستان معروف  افرادی مثل حر ، که چگونه یک شبه ره صد ساله را پیمودند ؟

وامثال زهیر که از نظر فکری مخالف  اهل بیت بود و دا یم  سعی میکرد  با کاروان امام برخورد نکند، چگونه با یک دیدار امام ، دست از زندگی  و زن و ثروتش کشید و با حضرت همراه شد؟

و یا از همه عجیب تر این که کل سپاه رو در روی امام ، مسلمان بودند و در کتاب و قبله و پیامبر، با امام مشترک ،!!....

همه اینها نشان میدهد داستان را برای ما در حد  فهم یک کودک دبستانی تعریف کرده اند و  پیام  آن ، چیز دیگری بوده ....

این جریان برای من  موقعی روشن تر شد که کتاب کاملا سیاسی « بازگشت از نیمه راه» را خواندم و فهمیدم کربلا به وجود آمد و هزاران سال است زنده و پویاست تا ما هم اگر کربلایی در پیش رو  داشتیم و امامی آمد و  از  ما یاری  طلبید راهمان  را پیدا کنیم و خودمان را گم نکنیم...

واقعه عاشورا  همیشه مرا به یاد دعای معروف «الهی عاقبت به خیر بشی» مادر بزرگهایمان می اندازد ....