خیلی زود دیر میشود .

طرف در آستانه هفتاد سالگی عمرش است ، فشار خون ، چربی و دیابت  هم دارد ، با این اوضاع کرونا هم به معنی واقعی کلمه پایش لب گور است ... ولی از صبح تا شب ،  سرش توی گوشی،و چشم و گوشش در اینترنت به دنبال فیلم ها و عکس ها و آهنگ های مزخرف منشوری ست .....

 به نظرم  یا امید به  زندگی در این افراد  خیلی بالا ست و معتقدندخیلی وقت دارند ، یا امید به رحمت خدا در آنها بیش از حد است یا امیدشان به رفتار و کردارشان خیلی زیاد ست  و یا اصلا اعتقادی به قبر و قیامت ندارند ....

و عجیب تر این که همه را مثل خودشان می پندارد ، معتقدند هیچ کس اهل دین و ایمان نیست ، همه افسرده هستند ، همه گرفتار و بدبختند... کار خیر یعنی چه ؟ همه دزدند یا دوست دارند دزدی کنند ....

خلاصه دیدشان به زندگی عجیب است .... در دنیا از کاری  به جز خوردن و خوابیدن لذت نمیبرند ...جالب این جاست که فقط  خودشان را اهل فرهنگ و  ادب و روشنفکری میدانند و بقیه را بی سواد و بی فرهنگ .....

تنها کار فرهنگی شان هم شرکت در جلسات مثنوی شناسی و شاهنامه خوانی است . باور کنید اگر شاهنامه را باز کنید یک صفحه از آن را بدون غلط نمیتوانند بخوانند ، از زندگی هیچ کدام از  قهرمانان ملی معاصر خودمان یک خط هم  نمی دانند یا نخوانده اند دلشان را خوش کرده اند به قهرمانان افسانه ای  شاهنامه .... باور کنید  خود فردوسی هم اگر زنده بود به ما توصیه می‌کرد داستانهای واقعی قرآن را بخوانیم چون جذاب تر و مفیدتر است .

لاف انتظار ...

حتما شما هم بارها انتظارکشیدن  را تجربه کرده اید و موافقید که یکی از تلخ ترین لحظات زندگی هر کسی  میتواند باشد ، انتظار برای آمدن کسی یا چیزی .... مثلا در راه آهن یا فرودگاه یا ترمینال وقتی منتظر آمدن  مسافری هستیم  یا برای پرواز و  یا رسیدن هواپیما لحظه شماری میکنیم ،  یا وقتی پشت در اتاق عمل هستیم   .... اگر تأخیر هم داشته باشد ، دقایق و ساعت ها کش میاید و تمام نمیشود ...   اگر  انتظار کشیدن و صبر کردن  همرا ه  تحمل سختی هم باشد بسیار زجر آور و طاقت فرسا تر میشود ....هر چقدر فردی که منتظرش هستیم  عزیز تر و آمدنش مهم تر باشد انتظارش سخت تر میشود .... وقتی انتظار طولانی شود ، دلمان توی حلقمان میرود ... این پا اون پا میکنیم ..... دمای بدنمان بالا میرود ، گاهی تپش قلب میگیریم ، نمیتوانیم به کار دیگری بپردازیم ، فکرمان کار نمیکند ، گاهی عصبی میشویم ...دلشوره میگیریم ، نکند اتفاقی افتاده دیر کرده ، بی قرار میشویم ....چشم به راهی بد دردی ست...

خلاصه تا انتظار تمام نشود آرام و قرار نمی گیریم .....

خدا وکیلی کدام یک  از ما نسبت به آمدن امام زمان و ظهور حضرت در کل زندگیمان فقط یک روز ، یک جمعه، چنین  حال و  هوایی داشته ایم ....

اگر واقعیت را بخواهیم ،  گاهی بعضی از ما نگران هم میشویم ، نکند بیاید و برنامه های زندگی مان به هم بخورد ، عروسی دخترم ... فارغ التحصیلی پسرم ... مکه رفتنمان چه می شود ؟  خرید جهیزیه ... خلاصه صد ها برنامه های بزرگ و کوچک مزخرف داریم که می ترسیم به هم بخورد ....

شاید دلیل تعطیلی  امورات دنیا و خانه نشینی همه ،  این باشد که متوجه شویم کار مهمتری در دنیا داریم .

گلی در کویر 5.

تقریبا یک ماه و نیم از زمانی که ویروس کرونا در دنیا شیوع پیدا کرده و همه  مستأصل شده اند که برای خلاص شدن از آن چه باید بکنند ، میگذرد ...چند شب پیش برنامه ای در تلویزیون پخش شد در باره همین موضوع و در پایان  ، مجری برنامه با کمال  بی معرفتی دعا کرد که ای کاش امام زمان  ظهور کند و   همه دنیا  را از این مصیبت نجات دهد! .......

این حکایت همه مردم دنیاست حتی ما که خودمان را شیعه و منتظر حضرت میدانیم ، او را میخواهیم برای خودمان  و برای ظهور ش دعا میکنیم تا بیاید و مشکلاتمان را حل کند.... چرا که وقتی همه چیز بر وفق مراد است و مشکلی نداریم حتی اگر در  گوشه ای از دنیا مثل یمن و کشمیر و عراق انسانهای مظلومی را بیگناه بکشند ، ما را خاطری پریشان نشود...

.... به راستی چند نفر از ما  میخواهیم  تا حضرت  ، ظهور کنند  تا او را دررسیدن به  اهدافش  یاری کنیم ... چند نفر از ما به جز شعار ، به جز دعا و به جز حرف که خرجی  و زحمتی ندارد ،  قدمی و عملی برای  آمدنش برداشته ایم؟!  و  منتظر بودنمان را ثابت  کرده ایم؟!....

 نمی دانیم چه کنیم تا  بیاید و  در کویر خشکیده وجودمان گلی  بروید!! .