قصه ما به سر رسید ....

شاید برای خیلی از ما هضم و درک این موضوع بسیار سخت باشد که انسانی در اوج آرزو و جوانی  از تمام تعلقات دنیایی اش بگذرد و جانش را کف دست بگیرد و به سرزمین دیگری برای دفاع از انسانهای دیگری که حتی دین و آیین برخی از آنها با او متفاوت است  برود و با کما ل شجاعت و رشادت بجنگد و اسیر شود و سرش از بدنش جدا شود،  در حالی که نه تنها میدانست  ممکن است چنین سرانجامی در انتظارش  باشد ، بلکه طبق یادداشتها و سخنانش جزء آرزوهایش بوده که شهید شود و سرش،مانند مولایش جدا شود و پیکرش،قطعه  قطعه شود ....

و برخی کوته فکر ، این عمل را خود کشی میدانند و حتی خلاف عقل و منطق  کور خودشان می پندارند در حالی که آن نظریه پرداز مشهور آمریکایی شاید حدود چهل سال پیش،معتقد بود که شیعه  مانند پرنده ای ست که  با دو بال  ولایت و شهادت پرواز  میکند ....

و چقدر زیبا گفت سید شهیدان اهل قلم ، آوینی ، که شهادت لباس تک سایزی ست که باید تن آدم به اندازه آن در آید  و هر وقت به سایز این لباس در آمدی ، پرواز میکنی .....

لباسی که برازنده چمران شد وقتی از بهترین شرایط زندگی علمی و مادی  در آمریکا به لبنان  ویران  و ایران  جنگزده آمد ...

لباسی که  شایسته باکری شد، کسی که  وقتی شهردار بود ، به همراه رفتگرها و کارگرها ی شهرداری کار میکرد ...

لباسی که اندازه شاهرخ ضرغام شد ، او که از کاباره ها و کازینوهای تهران خودش را به خرمشهر رساند تا دعای مادرش مستجاب شود ...

لباسی که امثال ابراهیم هادی قدرش را میدانست ، او که وقتی فهمید دوستانش اندام ورزشکارانه اش را تحسین میکنند ، از آن  به بعد لباس کردی  و گشاد می پوشید ...

لباسی که چه زیبا بر تن محسن حججی نشست ، جوانی که از جمله دغدغه های زندگی اش رفع محرومیت از روستاهای کشور بود ....

شاید ، امثال ما نمیتوانیم اینقدر خوب باشیم چون اصلا توان چنین  ابتلائات سنگینی را نداریم ....

آری  برای امثال ما که هنوز بزرگترین مشکل زندگیمان ، گرفتن وام است برای خرید ماشین و خانه    ،  یا تلافی کردن  بی توجهی فلان فامیل یا ،  درمان بیماری فرزندمان یا قبولی او در کنکور  و رفتن به دانشگاه و ....  ،  فهم این موضوع خیلی سخت است ..... ما که هنوز نفهمیده ایم برای چه به دنیا آمده ایم و نمی دانیم میخواهیم  در این دنیا چه کنیم  ....