در آستانه عید قربان ...

قبلاً گفته بودم که با چند نفر از دوستان مان  ، قرار گذاشتیم هر ماه به  دیدن یک خانواده شهید  در محله خودمان برویم .این ماه  به دیدن خانم قربانی رفتیم ...‌

من با دیدن چنین زنان  و مادرانی واقعا از خودم خجالت میکشم که گاهی هنوز درگیر چه مسایل پیش پا افتاده ای هستم  و ذهن و دلم  آلوده به چه چیزهای کم ارزشی است . از مصاحبت  و تماشای چهره این خانم صبور ، مهربان ، خوشرو و با ایمان سیر نمی‌شدم .اگر خداوند در روز محاسبه  ، ما را با  امثال این زنان بسنجد کارمان ساخته است ....

از زندگی اش و پسرانش گفت ....از پسر بزرگش که در اوایل انقلاب در اثر سرطان فوت کرده بود ، از دو فرزندش که در انگلیس مشغول تحصیل بودند و به محض شروع شدن جنگ به ایران برگشته بودند و راهی جبهه شدند و هر دو شهید شدند ، از پسر شهید دیگرش  ، پسر دیگری که مجروح جنگ است و آخرین پسرش که نخبه است و در آلمان زندگی میکند ...و از همسرش که در اسارت در عراق به شهادت رسیده و پیکرش را به ایران نیاوردند ....

همسر شهید بود و مادر سه شهید و یک جانباز .....خداوند عجب صبر و توانی به بعضی از بندگانش میدهد .عجب ظرفیتی ، عجب ایمان قوی و اخلاصی...

خاطراتش را با خنده می‌گفت ، در  سخن و صورتش کوچک ترین اثری از شکایت و نارضایتی و دلخوری دیده  نمیشد ...و دایم می‌گفت ان شاالله خدا قبول کند  ، ما که کاری نکردیم .

خانم قربانی  اینهمه قربانی در راه خداوند داده است و تنها نگرانی اش قبول قربانی هاست ...ما چه چیزی برای قربانی داده ایم.؟! ‌‌‌‌‌‌