حسود هرگز نیاسود .

چند روز پیش در یک مهمانی ،صحبت از مراسم عزاداری محرم  شد ، یکی گفت ، هزار و چند سال است برای مصیبت امام حسین گریه میکنند ، من که تأثیری نمی بینم ، این همه جرم و جنایت ، الان برو توی هیئت ببین مردم برای یک لقمه غذای نذری چه کارها که نمیکنند ؟ چقدر به هم بد و بیراه میگویند ... از خودنمایی ها و ریا کاریها هم بهتر است نگوییم ...، 

چرا گریه میکنید برای امامی که خودش میدانست کشته میشود و با یارانش به استقبال شهادتی رفت که آرزویشان بود ؟

گفتم  : این که برخی  حرمت مراسم عزاداری را نگه نمی دارند و گناه میکنند از بی معرفتی آنهاست ،    خداوند فرموده  ، « قرآن برای مؤمنان مایه شفا و رحمت است  ولی  برای ظالمان مایه  خسارت و زیان است »(سوره اسرا آیه 82 ) ،در مورد امام و مراسم عزاداری او  هم همینطور .....چه بسا بودند افرادی که با خود امام زندگی کردند و حشر و نشر داشتند و عاقبت به خیر  نشدند چون نمی خواستند و دل نمی دادند به او ....تکلیف ما که روشن است در این زمانه غریب .....

  یادمان نرود برای کشته شدن   امامی گریه   میکنیم که تشنه هدایت انسانها بود نه تشنه آب ...

و افرادی او را تنها گذاشتند  که خودشان منتظر آمدنش بودند  و به او قول یاری و بیعت دادند ....

  و یادمان باشد  اگر روزی امامی که منتظرش هستیم بیاید ، ما هم ممکن است  اسیر خانه و زندگی و مال و فرزندمان باشیم .....

 و  آخر این که مسأله   انسان از همان  روز اول خلقت «  ولایت » بود  همان که شیطان را از درگاه الهی بیرون راند ، حسادت و تعصب کور  میتواند تا این اندازه ما را گمراه کند ،

  پس حسادت  نکنیم به کسانی که دوست دارند برای مصایب امامشان گریه کنند  حتی بدون این که منطقی داشته باشند   ،که عشق دلیل و منطق بر نمی تابد ....