حسود هرگز نیاسود..

من به شخصه اصلا اهل فوتبال نیستم و در این سنی که کردم شاید تعداد مسابقات فوتبالی که کامل دیده ام به اندازه انگشتان  دو دست هم نباشد... بازی ایران و استرالیا در مقدمات جام جهانی نمیدانم چه سالی و بازی ایران و امریکا در جام جهانی همان سال از جمله آنهاست و هفته پیش،  بازی ایران و انگلستان و دو روز پیش بازی ایران و ولز...

خداییش تا حالا اینقدر از بازی فوتبال هیجان زده نشده بودم، هم بازی زیبا بود هم نتیجه آن و هم حس و حال مردم ایران بعد از بازی دیدنی بود.

بعد از دو ماه آشوب و بلوایی که یک عده نادان و جاهل  در گوشه  و  کنارایران  به پا کردند، مردم روی خوشی و شادی را دیدند.. این هم از مزایای ورزش و فوتبال و جام جهانی ست...

بالاخره  جواب  مادرهایی که وقتی جوانانشان  پای فوتبال  می نشینند، میپرسیدند   «اینها گل بزنند به شما چی میرسه» میتوانیم بدهیم. 

البته بماند که این وسط عده ای هم بودند که نه تنها خوشحال نشدند بلکه ناراحت و عصبانی هم شدند. از برد ملی پوشان، از شادی مردم، از بالا رفتن پرچم ایران... 

و جوابشان فقط یک چیز است،   « تا کور شود هر انکه نتواند دید.»