حسود هر گز نیاسود.

امشب که داشتیم سخنرانی  مقام معظم رهبری در مراسم دیدار با همافران در روز نوزده بهمن را  از تلویزیون  می‌دیدیم... 

دختر دوازده ساله من گفت. چقدررهبری   فعال و توانمند است  حتی از من که  نوجوان  هستم، سرحال تر و فعال تر است.

همسرم گفت بیشتر از هشتاد سال دارد ، چقدر زیبا و مسلط صحبت میکند، چقدر دوست داشتنی هستند، خدا حفظشان کند، سایه شان مستدام... 

دختر بزرگم گفت، قربانش شوم که اینقدر شاد و سرزنده است.

گفتم، ماشالله، لا حول ولا قوه الا بالله... چشم نزنید آقا رو... 

 فکر میکنم به همین اندازه که ما از دیدن و شنیدن صحبتهای ایشان لذت میبریم، دشمنان ایران و انقلاب و اسلام   از آن حرص میخورند و اعصابشان بهم میریزد. تا کور شد هر آنکه نتواند دید. 

به قول فرمایش امام از ما عصبانی باشید و از  این عصبانیت  بمیرید. 

یاد حرفهای  دوست  ساده لوحی افتادم که میگفت  مدتها ست که ایشان  ( زبانم لال) فوت شدند  و اینها که می‌بینید بدل های! او هستند، به او گفتم ، عجب بدلهای توانمندی!! ، چه فصاحت و بلاغتی در گفتار دارند، اگر اینطور است ، ما آنها را هم به رهبری قبول داریم....