آرزوهای بزرگ.....

هر کس میخواهد روی دیگرشهر تهران را با تمام بی بند وباریهای ظاهریش ببیند باید شبهای قدر سری به حسینیه همدانی ها,مسجد ارگ ,مصلی ,حسینیه حضرت فاطمه در میدان سپاه و ده ها جای دیگر بزند که در هر کدام ده ها هزار نفر برای احیا جمع میشوند به طوری که تمام خیابانهای اطراف مملو از آدم و ماشین های پارک شده است. 

دیشب وقتی در مراسم  احیا به خیل عظیم جمعیت  نگاه میکردم که حضرت صاحب را صدا میزدند با خود گفتم از این همه آدم چه تعداد مان از ته ته قلبمان میخواهیم فرج حاصل شود ؟...چه تعداد از ما حاضریم از تمام زندگی مان بگذریم تا او بیاید و کار جهان سامان بگیرد؟... تا دیگر مردم غزه کشته نشوند تا دیگر کسی نگران تجاوز های داعش نباشد؟..... 

همه دوست داریم او بیاید ولی برنامه های زندگیمان به هم نخورد!!!.... یکی قرار است امسال عروسی کند .....یکی به حج برود.....یکی خانه بخرد.....دیگری بچه دار شود...خلاصه به فکرهمه چیز و همه کس هستیم جز او!!..... 

در دوران دانشجویی ام با خانمی اتریشی آشنا شدم که مسلمان شده بود.از زندگی اش تعریف میکرد که جزء خانواده های بسیار متمول بود. شرایط اشرافی زندگی اش از خانه و لباسها و بقیه موارد همان بود که خیلی از جوانهای ما آرزویش را دارند .وقتی با مرد مسلمانی آشنا و مسلمان شده بود تمام خانواده اش اورا طرد کرده بودند . 

 برای یادگیری علوم  دینی به ایران و شهر قم هجرت کرده بودند ....او از شرایط زندگی در ایران که میگفت من فقط گریه میکردم .....سه سال تمام در دوران جنگ در زیر یک راه پله چند متری با دو فرزندش زندگی میکرد در حالی که همسرش به جنگ میرفت ....او میگفت ماه ها میشد که ما جز نان و ماست هیچ چیز برای خوردن نداشتیم....البته الان او یکی از اساتید حوزه  قم شده است و حتما زندگی خوبی دارد....  

او میگفت بزرگترین آرزویم این است که بقیه خانواده ام مسلمان شوند!!!!! 

واقعا چند درصد از این جمعیت عظیمی که شبهای قدر احیا میگیریم وبرای فرج حضرت دعا میکنیم  حاضریم از تمام زندگی مان به خاطر عقایدمان بگذریم؟؟؟؟؟