من که مردش نیستم!

چند وقت پیش بچه ها را به پارک نزدیک خانه بردیم تا کمی بازی کنند .

دختر بزرگم به همراه پدرش مشغول  توپ بازی شدند ومن دختر کوچکم را بردم تا کمی تاب و سرسره بازی کند.

پارک خیلی خلوت بود و به جز ما دو تا بچه دیگر به اتفاق مادر هایشان مشغول بازی بودند.با ایما و اشاره یکی از مادر ها متوجه دختر و پسر جوانی شدم که در زیر سایه درختی روبروی محل بازی بچه  ها روی نیمکت نشسته بودندو شوخی های بسیار زشت و زننده ای می کردند و جالب این که در آن طرف پارک گروهی مشغول تعزیه خوانی بودند و صدای آنها به خوبی به گوش میرسید.

من و دو مادر دیگر بسیار ناراحت  و عصبانی بودیم و یقین داشتم  آنها هم متوجه عصبانیت ما شده بودند ولی با کمال پر رویی به روی خودشان نمی آوردند وهیچ کدام از  ما هم جرأ ت نمی کردیم برویم و به آنها بگوییم یا دست از این حرکات بی ادبانه تان بردارید با لا اقل بروید و در گوشه ای دیگر گم شوید تا در معرض دید بچه ها نباشید.

 هر چه با خودم کلنجار رفتم  دیدم من که مردش نیستم با افراد بی شعور و بی ادبی مانند انها برخورد کنم.

متأسفانه دیدن این صحنه ها در پارکهای تهران خیلی عادی شده است ولی این که از آن طرف صدای تعزیه را بشنوی و به روی خودت نیاوری خیلی جسارت می خواهد و برای ما هم خیلی مایه شرمساری بود که به عنوان کسانی که خودمان را شیعه امام حسین میدانیم و پیرو راهش که برای بر پایی فریضه امر به معروف و نهی از منکر خودش و خانواده اش را قربانی کرد نمیتوانستیم در برابر چنین مسأله ای عکس العمل درستی نشان دهیم...............