منع کردن ممنوع .

من از آن دسته از آدم هایی هستم که هر وقت  حرف یا عملی انجام دهم که مستقیم یا غیر مستقیم ، کسی را منع کنم  ، مادی یا معنوی ، ظاهری یا باطنی ، بی برو برگشت  ، به سرم می آید ...

برای نمونه هر وقت  فردی را می دیدم که ارتودنسی کرده و مجبور است مدت طولانی در داخل دهانش این همه سیم را تحمل کند با خودم میگفتم عجب آدم هایی پیدا میشوند ، خب دندان هایتان کج و معوج باشد بهتر از این همه زحمت نیست ، من که حاضر نیستم برای زیبا شدن این همه دردسر بکشم ....

تا این که مدتی پیش برای  انجام دندانپزشکی  ، از دندانهایم  عکس کلی گرفتم و مشخص شد یکی از دندان های نیشم که به شدت پوسیده دندان شیری ست و دندان دائمی آن در لثه نهفته است و پزشک گفت بهتر است این دندان شیری را بکشی تا آن دندان نهفته بیرون بیایدو  چون کج  است  ، با ارتودنسی سر جایش می آوریم !!!!

 ....فکرش را بکنید در چهل سالگی تازه دندان شیری تان بیفتد و دندان در بیاورید! ، آن هم من  ، که تمام دندان های عقلم قبل از بیست سالگی در آمده بود  .... عجب ماندم در کار خدا ...

همه اینها یک طرف  ، قضیه ارتودنسی هم یک طرف ...حالا مانده ام به این مجازات منع کردنم تن بدهم یا بی خیال دندانم شوم  و سعی کنم  کمتر بخندم تا جای خالی دندانم  ‌ دیده نشود ...

یاد این حدیث  امام جعفر صادق  افتادم که فرمودند :« اگر کسی را به خاطر عملی ، سرزنش کنید ، از این دنیا نمی روید مگر این که خودتان به آن  گرفتار شوید ».