جواب ابلهان خاموشی نیست...

نوجوان که بودم  وقتی از مدرسه برمیگشتم مجبور بودم از کوچه ای رد شوم که پسرک نادانی بیشتر اوقات آنجا می ایستاد و به دختربچه هایی مثل ما متلک می انداخت یا گاهی حرفهای زشت و رکیک میزد، بدون دلیل... ،  ادب نداشت؟ ، سادیسم داشت؟ یا دیوانه بود؟ نمیدانم  علتش چه بود... 

بعضی ها  جوابش را میدادند و اوضاع بدتر میشد چون  در  فحش دادن کم نمی‌آورد... طرف پشیمان میشد و راهش را میگرفت و می رفت...

من معمولا سعی میکردم هیچ وقت تنها از آن کوچه رد نشوم و با چند تا از دوستان و همکلاسی‌هایم از آنجا بگذریم تا اگر احیانا آن پسرک نادان و بی ادب بود، تنها نباشم و با دوستان مشغول صحبت شویم و بدون توجه به او  از کوچه بگذریم. ... چون  با وجودی که هیکل درشتی داشت  معمولا حرکتی نمی‌کرد و گوشه ای می ایستاد یا می نشست و فقط از زبان کثیفش میترسیدم ...

و اگر تنها بودم، سعی میکردم راهم را بسیار دورتر کنم و از مسیر دیگری به خانه بروم...ولی همیشه آرزو میکردم بزرگتر  شوم و یک زن کامل شوم و سیلی محکمی به  گوش او بزنم که  تا آخر عمریادش باشد و فحش دادن و بی ادبی یادش برود... چون مطمئن بودم او با این بی عقلی و بی ادبی اش هیچ وقت بزرگ نمیشود، هرچند اگر قد و هیکلش خیلی بزرگ تر شود.... 

 این قضیه کاریکاتورهای   «شارلی ابدو » مرا یاد آن خاطرات تلخ کودکی ام می اندازد. 

بی ادبی کردن فقط نشانه ی ترس است.... جمله ای  که در یک فیلم فرانسوی  شنیدم.