یک اشتباه خیلی بزرگ...

مدتی است که ماجرای خانواده آقای  قالیباف و خرید سیسمونی از ترکیه شده نقل محافل سیاسی و اجتماعی... هم در فضای مجازی و هم حقیقی.

یک عده که  کلا چشمشان را مطابق معمول روی تمام خدمات جناب قالیباف بسته و تمام مدیریت ایشان را زیر سوال برده و مدعی هستند کار خانواده  ایشان  غلط بوده و در این شرایط اقتصادی جامعه و با شعار های مدیران ارشد مبنی بر حمایت از تولید ملی، کاملا اشتباه بوده و اگرچه ظاهرا بنا بر سخنان پسر آقای قالیباف خود ایشان مخالف سفر خانواده بودند، ولی نه تنها از گناهشان کم نمیکند بلکه عذر بدتر از گناه است و او که نمی‌تواند خانواده خودش را مدیریت کند بی جا کرده بر مردم و مجلس  ریاست می‌کند. و چه و چه و چه.... 

عده ای هم که مثل همیشه شده اند کاسه داغ تر از آش ، و با وجودی که پسر قالیباف عذر خواهی کرده و کارشان را اشتباه نابخشودنی  توصیف کرده، معتقدند هیچ کار اشتباهی صورت نگرفته و  با صغرا، کبرا چیدن  در صدد ماست مالی کردن و  قضیه را توطئه ای از سوی دشمنان آقای قالیباف و حتی نظام و مملکت جلوه می‌دهند. 

ولی من به شخصه هر چند دوست ندارم در مورد این قضیه چون اطلاعات ت موثقی ندارم و از چند و چون آن هم به طور کامل خبر ندارم،  قضاوت کنم ولی به شخصه کار خانواده آقای قالیباف را  اشتباه میدانم... شاید این کار از طرف هر خانواده متمول دیگری که از مسئولین درجه یک کشور نبود باز هم به نظر من اشتباه است ولی از طرف آنها اشتباه مضاعف است و هیچ توجیه منطقی ندارد و شاید به همین دلیل هنوز شخص آقای قالیباف سکوت کرده، چون  جوابی ندارد... و حرف حق تلخ است.

چه لزومی دارد در این شرایط اقتصادی و با وجودی که در همین تهران اجناس و برند های خارجی متنوعی برای خرید در دسترس مردم است خانواده مسئولین که معمولا زیر ذربین مردم ، مخصوصا دشمنان داخلی و خارجی هستند، چنین کار اشتباهی انجام دهند.

آقای قالیباف خودش بهتر می‌داند که چه کند ولی بعد از یک توبیخ جدی خانواده باید یک عذر خواهی اساسی هم از ملت انجام دهد....تا درس عبرتی شود بر ای سایر مسئولین. 

سخت ترین واجب خدا.

یک روز دیگر به پایان ماه پرخیر و برکت ماه رمضان باقی مانده است. خدا رو شکر که امسال هم زنده بودیم و سالم و توانستیم روزه بگیریم. 

من به شخصه در ایام ماه مبارک دوست ندارم  خیلی از منزل خارج شوم مگر برای کار ضروری ولی متاسفانه دیده و شنیده ام که روزه خوا ری در ملا ءعام، قبحش ریخته.. 

چند روز پیش که برای خرید به یک پاساژ رفته بودم، دیدم که دربعضی از مغازه ها فروشندگان جوان و به ظاهر سالم مشغول ناهار خوردن بودند، میخواستم به آنها  بگویم، قدر سلامتی خودتان را بدانید و لا اقل به حرمت این ماه و روزه داران  به طور آشکار، روزه خواری نکنید. 

، زمانی که در بیمارستان فیروزگر دوره کارورزی  خودم را می‌گذراندم،  یکی از مراجعین من خانم جوانی بود  که بیماری اسکلردرومی داشت. و به دلیل عوارض شدید بیماری و داروهایی که می‌خورد نمی‌توانست روزه بگیرد. یک روز که ماه رمضان هم بود به من گفت، جوانتر که بودم دعا میکردم یک بیماری بگیرم  تا هیچ وقت نتوانم روزه بگیرم  و از قضا چند ماه بعد به این بیماری مبتلا شدم و چند سالی هست که نمی‌توانم روزه بگیرم. و با سختی‌های طاقت فرسای این  بیماری دست و پنجه نرم میکنم و حاضرم دوباره سالم شوم و همیشه و هر روز سال روزه بگیرم. 

میخواستم این تجربه را با تمام کسانی که مشغول روزه خواری هستند در میان بگذارم. ولی حیف که روی چنین کاری را نداشتم و میترسیدم با عتاب و پرخاش آنها مواجه شوم و در این مواقع هست که واقعا میفهمم  یکی از سخت ترین واجبات الهی ، امر به معروف و نهی از منکر است.  

و شاید به این دلیل است که در احادیث داریم که تفاوت افرادی که به این واجب الهی عمل می‌کنند با سایر افراد مثل تفاوت پیامبران با مردم عادی است. 

گلی در کویر....

امروز نیمه شعبان است. جمعه هم هست... اینجا ایران است و چند روز دیگر عید نوروز..

مردم در جنب و جوش شب عید و خرید و رفت و آمد.... بازار ها شلوغ... در تدارک مهمانی  و عید و دید و بازدید ...

شاید در این  جمعه بازار آشفته  دنیا به تنها کسی و چیزی که خیلی ها  ، فکر نمی‌کنند امام زمان و ظهور و غیبت باشد .

غافلیم از این که اگر او بیاید حالمان خوب می‌شود، و او نمی‌آید مگر این که خودمان بخواهیم، از ته ته دلمان، با تمام وجود احساس نیازش کنیم....و باور کنیم که او تنها کسی است که می‌تواند بیاید و روزگارمان را درست کند به شرط این که عزم مان برای یاری و کمک به او جزم شود نه فقط به زبان دعا کنیم و در عمل مشغول روزمرگی باشیم و از ته ته دل نگران باشیم که نکند اگر او بیاید برنامه های مزخرف زندگی مان بهم بخورد.!!؟ 

خلاصه این که  مهدی جان! هیچ کس یاد غریبی تو نیست.... گریه کن جای خودت جای همه... 

رفیق «ناتو» ی ناتو...

امان از زیاده خواهی های این بشر دو پا... 

امان از این همه بی عدالتی و بی انصافی.... 

سالهاست که  در عراق و  فلسطین و لبنان و یمن و سوریه و کشمیر و افغانستان و  میانمار و هر جا که عده ای مسلمان زندگی می‌کنند جنگ و خونریزی  می‌شود ولی هیچ کدام از دولت‌های حامی حقوق بشر ( که نه حقوق مدافع شر) صدایشان در نیامده.... الان که روسیه به اکراین حمله کرده همه مدعی صلح و آرامش و مذاکره و دلسوز غیر نظامیان شده اند....

آدم بمیرد از این همه تناقض رواست... 

این جنگ حاصل اعتماد اکراین به کدخدایان زورگو و خلع سلاح به صلاح دیدآنها ست.... 

و در این بین عده ای به جای عبرت گرفتن، دنبال ماهیگیری از آب گل آلود هستند که پس چرا ایران طرفدار صلح ، روسیه را محکوم نمی‌کند.؟ .. 

نمی‌دانم، شاید می‌خواهد مقابله به مثل کند....شاید هم می‌خواهد به  بعضی ها بفهماند که ایران هم می‌تواند سیاست های کثیف عده ای را در پیش بگیرد که مدعی صلح  و حقوق بشرند فقط  هر جا که به نفعشان  باشد.... 

خلاصه این که سیاست چیز کثیفی است...

 جنگ و نا امنی همیشه و برای همه بد است... بیچاره غیر نظامیان و زنان و کودکانی که هر روز و شب در نگرانی از خراب شدن زندگی شان و کشته شدن عزیزانشان قربانیان  اصلی این سیاست بازی های کثیف افراد   زیاده خواه هستند.

دارم فکر میکنم اگر در این اوضاع بلبشو، ایران مجهز به انواع موشک های پیشرفته نبود چه بر سرمان می‌آمد؟؟! 

خدایا کمک کن....

امان از این فضای مجازی... 

به نظر من، آسیب‌هایی که از این حوزه خوردیم اصلا قابل مقایسه با کرونا نیست. گاهی فکر میکنم شاید کرونا بهانه و وسیله ای بود برای کشاندن مردم و مخصوصا جوان‌ها و نوجوان‌ها به محیط بسیار آسیب رسان و خطرناک و بی درو پیکر فضای مجازی ، به طوری که عده ای از آنها واقعا معتاد به آن شده اند و آسیب های جدی دیده اند. 

مهمترین مساله ای که در این حوزه با آن مواجه هستیم  ایجاد شک و شبهه  در مسائل اعتقادی و فرهنگی  و زیر سوال بردن خیلی از ارزش‌ها  است.

بنابراین خانواده ها باید خیلی مراقب باشند و با مطالعه درست و یا ارجاع آنها به منابع مستند و متقن، جوان‌ها را هر چه بیشتر آگاه کنند و شبهاتی که برایشان ایجاد می‌شود را حل کنند و جواب منطقی بدهند تا تزلزلی در اعتقادات آنها ایجاد نشود. 

مثلا چند روز پیش در یکی از گروه هایی که  در آن عضو هستم مطلبی نوشته شده بود مبنی بر این که رفتن به زیارت جهت درمان و توسل برای شفای بیماری کار احمقانه ای هست و غیره.... 

به دوستان گفتم  اگر بدانیم که توسل به روح بزرگان در همه ادیان الهی  جهت رفع مشکلات  و غیره و حتی در  ادیانی مثل بودایی و شینتو که از اصول مهم دینشان پرستش، و توسل به ارواح در گذشتگان است، وجود دارد و  بدانیم که اعتقاد به مسائل ماورا الطبیعه و معجزه  و  انرژی‌های موجود در کائنات  مورد پذیرش همه ادیان است و چیز جدید و قابل تردیدی نیست... شاید این مساله برایتان قابل هضم و درک باشد. 

خلاصه این که خدا به  همه ما رحم کند مخصوصا جوانان مان را از شر بلاها و آزمایشات آخر الزمان محافظت کند. 

دوستی خاله خرسه.

روز زن و مادر مبارک. مخصوصا به خانمهایی که از هیچ کس کادویی نگرفتن نه از بچه ها  نه از همسرانشان.

اصلا مهم نیست... چون اکثر افرادی که کادو می‌خرند هم بدانید که  از روی محبت و عشق نیست.... فقط برای رفع تکلیف و حرف و حدیث اطرافیان این کار را انجام می‌دهند. پس چیزی را از دست ندادید.

خب بگذریم این فرصت را غنیمت میشمارم تا به عنوان یک کاردرمان و از حوزه تخصصی رشته خودم چند نکته خدمت عزیزانی که پدر و مادر سالمند دارند عرض کنم...

دوستان لطفا این همه به آنها لطف نکنید.... اجازه بدهید تا جایی که می توانند خودشان کارهایشان را انجام دهند... غذا بپزند... خانه را مرتب کنند.... حتی خرید کنند و به بانک بروند شما فقط همراهشان باشید تا اگر نیاز به کمک داشتند کنارشان باشید... اجازه دهید از حداکثر توان جسمی و ذهنی شان استفاده کنند...

خواهشا  بلافاصله بعد از بازنشستگی ، اجازه ندهید خانه نشین شوند. و تمام وقت در خدمتشان نباشید چون این کارشما ، نه تنها به آنها کمکی نمی‌کند بلکه هر چه بیشتر و زودتر ناتوان و زمین گیر  می‌شوند. و حتما برایشان  توضیح دهید که علت این کار شما چیست و دوست دارید تا حد امکان خودشان فعال و سرزنده باشندو محتاج کمک دیگران نباشند مگر در مواقعی که واقعا نیاز به کمک دارند.

و نکته آخر این که تنها یشان نگذارید. صحبت کردن و درد دل کردن به صورت حضوری نه تلفنی و مجازی برایشان از هر چیزی  مهم تر است... کرونا هم مهم نیست خیلی جدی نگیرید. 

استغفرالله....

تقریبا هر روز ساعت هفت دخترم را به مدرسه می‌رسانم ، یک مسیر حدودا ده دقیقه ای با ماشین ، و  هر روز با عذاب وجدان به خانه بر می‌گردم. 

باور کنید در طول مسیر، کمتر سطل زباله ای میبینم   در آن موقع صبح که هنوز هوا تاریک است یک نفر در آن آویزان نباشد... زباله گردها که دنبال زباله های باز یافتی هستند یا هر چیز... حتما شما هم خیلی با این صحنه ها مواجه شده اید از پسر بچه های هفت هشت ساله تا پیر مردهای هفتاد ساله.... 

با ور کنید گاهی حتی خانم هایی را می‌بینم که مشغول این کار هستند.... بعضی وقت ها  آرزو میکنم ای کاش توان مالی داشتم و یک کارخانه بزرگ می زدم و تمام آنها را سر کار می‌بردم... گاهی هم تا رسیدن به منزل ذکر استغفرالله می‌گویم که اگر امثال ما کوتاهی کردیم که این همه آدم با این فلاکت زندگی می‌گذرانند خدا از سر تقصیراتمان بگذرد و هدایتمان کند. 

گاهی هم خدا را شکر میکنم که از مسئولان و مدیران ارشد این مملکت نیستم چون از دیدن این صحنه ها اگر مسئولی   از غصه سکته کند و جان بدهد  کم است. ولی  افسوس از داشتن یک جو  غیرت و تعهد و حس مسئولیت پذیری. 

فقط لطفا از این مطلب سواستفاده نکنید اوضاع کشورمان قبل از انقلاب  صد مرتبه بدتر از این بوده... اگر تک تک ما به وظایفمان به درستی عمل کنیم و لا اقل به  افراد ناتوان  دور و برمان در بین  فامیل و دوستان کمک کنیم دیگر شاهد این همه بی عدالتی  نخواهیم بود. 

داروهای اشتباهی...

هفته پیش دخترم را برای جوش های صورتش به دکتر بردم.  وقتی داروهایش را از داروخانه  گرفتم و به خانه آمدم و مقایسه کردم با نسخه، متوجه شدم هیچ کدام از داروها با نسخه یکی نبود جز یک بسته کپسول. مثلا شامپویی که دکتر داده بود برای موی چرب بود ولی داروخانه برای موی خشک داده بود یا پماد لایه بردار 15 دکتر نوشته بود ولی داروخانه 10 داده بود و یک عدد ژل شست و شو به من داده بود که اصلا در نسخه نبود به قیمت دویست هزار تومن و کل داروها شده بود 500 هزار تومن چون جزء داروهای آرایشی بهداشتی بود و مشمول بیمه نمیشد .

کاردم میزدید خونم در نمی آمد....

داروها را همراه نسخه برداشتم و رفتم داروخانه... خوشبختانه  دست خط پزشکم بر خلاف اکثر پزشک ها بسیار خوانا و تمیز بود که به راحتی میشد تمام داروها را خواند.

رفتم پیش مسئول داروخانه و یکی یکی در مورد داروها و اشتباهی که شده بود برایش توضیح دادم البته با عصبانیت...

او هم که متوجه بی دقتی یا شاید هم اشتباه عمدی نسخه پیچ شده بود او را خواست و کمی توبیخ کرد و از من خیلی  عذر خواهی کرد و خواست که داروها را عوض کند و من قبول نکردم و گفتم  پول دار وها را پس بدهد و گفتم که مطمئن باشید دیگر هیچ وقت  برای گرفتن دارو به آنجا نمی‌آیم.

گفتم ما  بیماری و مشکل خاصی نداشتیم و فقط برای جوش صورت، دخترم را دکتر بردم حالا فکر کنید اگر بیماری جدی و خطرناکی بود و متوجه نمی‌شدیم و داروهای اشتباه را  مصرف میکردیم چه میشد؟ 

بیماری یک طرف هزینه های سرسام آور دارو و درمان یک طرف، این اشتباهات دیگر واقعا قابل تحمل و پذیرش نیست. 

ولی تصمیم دارم این جریان را به وزارت بهداشت ، بخش شکایات معاونت غذا و دارو گزارش دهم. اگرچه، شاید اثر چندانی نداشته باشد ولی خیلی عصبانی هستم.

این مطلب را نوشتم تا حواستان باشد هر وقت دارو خریدید، اگر خودتان نمی‌توانید، حتما با پزشکتان در مورد درستی آنها مطمئن شوید. آدم های سودجو و یا حواس پرت در همه قشری متاسفانه هستند. 

سپردیم به خدا....

این چند ماه ،برای ما خیلی   زود و پرتلاطم گذشت، تازه فهمیدم وقتی   قرار است فرزند کسی  ازدواج کند به اندازه وقتی که خودش  ازدواج می‌کند   استرس و نگرانی دارد. 

مراسم عقد دخترم به خیر و سلامتی تمام شد... . هنوز نمی‌دانم کار درستی کردیم یا نه؟!.... جالب اینجاست که خواستگار دخترم آشنا بود و از خودمان ....و با  خودمان بزرگ شده و با  تمام شرایط خانوادگی شان آشنا بودیم.... خدا به فریاد آنها برسد که با غریبه وصلت می‌کنند. 

. شاید از همسر و  یا دخترم توقع داشتم خیلی جدی به  خواستگاری خواهر زاده ام جواب منفی بدهند تا مسئولیت از روی دوش  من برداشته شود چون روی نه گفتن  و دلیل منطقی برای   جواب رد دان به خواهرم را نداشتم. 

البته نه این که فکر کنید پسر خواهرم خدای نکرده عیب و ایرادی دارد......نه.... ولی گاهی فکر میکنم برای دخترم هنوز خیلی زود بود قبول  این مسئولیت سنگین... آن هم با این همه درس و مشق و کوه کنکور که در پیش دارد.

خودمانیم.، قدیم ها که دخترانشان  را در سن ده دوازده سالگی  شوهر می‌دادند   چه می‌کردند ؟! 

نمی‌دانم چرا دهان همه مان برای نه گفتن بسته شد.

مادرم می‌گوید چون قسمت و تقدیر و خواست خدا این  بوده ، نتوانستید حرفی بزنید.... اگر این است که راضی هستیم به رضای او...

گاهی فکر میکنم شاید کار مان خیلی هم اشتباه نبوده  و آنها که صبر می‌کنند تا فرزندانشان، لیسانس  و دکترا بگیرند، بعد تصمیم به ازدواج میگیرند،  اشتباه می‌کنند... البته شرایط و موقعیت هر کسی فرق می‌کند. 

در هر صورت توکل کردیم به خدا.... ان شاء الله که همه جوان‌ها خوشبخت  شوند.... دیر ازدواج کنند یا زود فرقی نمی‌کند... مهم  این است که عاقبت به خیر شوند. 

بودن یا نبودن مساله این است.

یک هفته بیشتر تا اربعین نمانده و هنوز خیلی از افرادی که منتظر مشرف شدن به کربلا  هستند، بلاتکلیف اند... از طرفی نگران کرونا و بیماری هستند  و از طرفی  نگران هزینه سفر و قرعه کشی و غیره...

چند روز پیش مصاحبه ای  را با  رئیس بیمارستان کرونایی ها در کربلا  می‌دیدم که اصلا نگران اوضاع کرونا نبود و معتقد بود هر بار بعد از تجمعات میلیونی در کربلا مثل اربعین سال گذشته و عاشورای امسال و پارسال آمار مرگ و میر و بستری ها در کربلا کمتر می‌شود....و معتقد بود نباید از زیارت کردن مردم جلوگیری کرد. 

 با خودم گفتم این که زیارت امام حسین خودش شفا ست و نمونه های زیادی از شفای بیماری‌های نا علاج  را با توسل  به حضرات معصومین  دیده و شنیده ایم بماند ، ولی واقعا افرادی که اهل علم و فن هستند نمی‌خواهند کاری انجام دهند.... یک تحقیق میدانی چند ماهه می‌تواند همه چیز را روشن کند.... می‌گویند آمار کشور عراق درست نیست... یا این که کرونا روی مردم و نژاد عرب تاثیر کمتری دارد و یا دلایل دیگری از این دست...

یک درصد احتمال بدهید کرونا این چیزی نیست که سازمان بهداشت جهانی می‌گوید... قوانین این سازمان بر پایه علوم ناقص تجربی است و وحی منزل نیست.. شاید درست نباشد... شاید شیوع کرونا هیچ ربطی به تجمعات یا ماسک نزدن نداشته باشد. تغییر دادن قوانین نوشته شده توسط بشر که کار سختی نیست.

مشکل اینجاست در این دنیای وانفسا،   یک عده فقط دنبال منافع خودشان هستند و یک عده  تنبل و خسته فقط دنباله رو و مجری قوانین آنها و حوصله و توان بررسی  صحت و سقم نظرات آنها را ندارند که نکند حرفی بزنند و نظری بدهند خلاف نظرات آنها.... که نکند پاسخگو باشند و....

خلاصه این که اوضاع شیر تو شیری است... فقط خدا به فریادمان برسد.