از چاله در آمدن ، به چاه افتادن!

همسایه ای داشتیم ، کمی عجیب ....هر روز صدای جیغ و دادش با بچه هایش بلند بود .....پای درد دلش که می نشستم  ، می نالید از خانه نشینی و زندگی تکراری و بی هدفش ... میگفت علت ناراحتی و عصبانیت هایم این است و بر سر بچه هایم خالی میکنم ...

شاید گمان میکرد وجود آنها دست و پایش را بسته اند و خانه نشینش کرده اند . .... به هر دری میزد تا مشکلش حل شود ،تا این که در دانشگاه آزاد بدون  کنکور شرکت کرد و در رشته حقوق مشغول به تحصیل شد ....فکرش را بکنید ،رشته حقوق ! 

چند ماهی گذشت .... ظاهرا اوایل  ، اوضاع مرتب شد و آتش بس بود و لی همین که درسها زیاد و سخت شد و به ایام امتحانات نزدیک ، دوباره صدای جیغ و دادشان بلند بود ...  این بار وقتی پای  درد دلش می نشستی ،می نالید از این که چقدر درسهایش  سخت است و کار خانه و شیطنت بچه ها اجازه نمیدهد ، به درس و دانشگاه برسد ....خلاصه این که از چاله در آمده  ، توی چاه افتاده بود.....بیچاره بچه هایش  ....

نمیدانم چرا این قضیه مرا به یاد« برجام»  می اندازد ....

هوای دلمان را داشته باشیم .

بیش از بیست روز از سال نو میگذرد.

چشم که به هم بگذاریم امسال هم تمام خواهد شد.

هر روز که میگذرد ،بیشتر از پیش به این پی میبرم که دنیا خیلی کم ارزش تر از آن چیزیست که فکر ش را میکنیم ...

گاهی واقعا از این همه تلاش و دغل کاری بعضی ها برای  به دست آوردن چیزهایی که نمی دانند چند روز یا چند ساعت  صاحبش خواهند بود ،تعجب میکنم .....

عید امسال برای من خیلی عبرت آموز بود .....

تمام دید و بازدید های عید در مجالس ختم و   عزا گذشت....

...مرگهای ناگهانی و باور نکردنی ..

عزیزی  براثر افتادن ساده  و ضربه مغزی شدن رحلت کرد که نزدیک  به بیست سال کفالت هفت  فرزند یتیم برادرش را بر عهده داشت ....

برادر زادگانش  بر سر مزارش  اشک می ریختند و می گفتند ما الان  حس میکنیم  یتیم شدیم  نه وقتی پدرمان را از دست دادیم ....

جوانی بر اثر بیماری فوت کرد که بعد از سه سال زندگی مشترک با همسرش به دلیل بچه دار نشدن در آستانه جدایی بودند و همسرش در مراسم عزایش ، دلسوزانه اشک می ریخت،  شاید  با خود میگفت ای کاش  رنج بی فرزندی را تحمل میکرد ولی همسرش زنده میماند.... 

گاهی با خودم میگویم هیچ چیز در دنیا به اندازه محبت کردن و مهربانی ارزش ندارد ،چیزی که خیلی از ما قدرش را نمی دانیم و انجامش برایمان سخت است .

ماه رجب هم فرا رسید ....ماه شعبان هم خواهد آمد و سپس ماه مبارک رمضان ....این سه ماه فرصت خوبی ست تا کمی به احوال دلمان برسیم و اندکی از دنیا و متعلقاتش دور شویم ...با خودمان آشتی کنیم ، با دلمان دوست  باشیم و بی توقع  به دیگران مهربانی کنیم ....شاید ماهم در دقیقه نود عمرمان باشیم .

---