من خانواده ام را دوست دارم.

ا ین هفته را به اسم   حجاب و عفاف نامگذاری کرده اند  و شعار جالبی برای آن انتخاب شده است .... من خانواده ام را دوست دارم.

 البته بماند که برخی با اصل موضوع داشتن حجاب مشکل دارند....

گاهی فکر میکنم اگر در  کشور ما هم مثل ترکیه و یا سوریه حجاب آزاد بود شاید  اوضاع پوشش ما بهتر از این  بود  ... تقریبا بسیاری از  زنان ما خصوصا در تهران دچار دو رویی یا بهتر بگویم چند رویی شده اند ....مثلا زمان رفتن به جاهای خاصی مثل مسجد و  یا نهادهای اسلامی  حجاب کامل دارند ....در خیابان و محل کارشان معمولا بد حجاب اند .... و در مهمانی های خانوادگی و غیر رسمی شان بی حجاب ....

همسر من به کشور های مختلفی سفر کرده ....چین ،کره، بلاروس، فرانسه ، ترکیه .....  و میگوید در هیچ کدام از این کشور ها  خانم  ها به اندازه ایران ، آرایش نمیکنند ، بی جحابند ولی اکثرا ساده .... 

 در ایران گاهی  خانم ها آنقدر آرایش میکنند که نه تنها زیبا نمی شوند  بلکه چهره شان واقعا ترسناک  میشود ... ریشه یابی این امر کار افراد متخصص است ولی به نظر من یا ناشی از کمبود توجه  و محبت است  و یا به علت  اعتماد به نفس پایین این  افراد .

دیروز حدیثی از پیامبر خواندم با این مضمون که«  از جمله مردانی که مورد نفرین پیامبر قرار میگیرند مردان بی غیرتی هستند که نسبت به  عفاف زنانشان بی تفاوت هستند »

اگر یک دختر و یا زن به اندازه کافی مورد توجه و حمایت  پدر و یا همسرش  قرار بگیرد شاید نیازی به این همه جلب توجه نداشته باشد ....

استاد پناهیان هم نظر جالبی در این زمینه دارند  و معتقدند اگر جایگاه و ارزش و احترام  پدر در خانواده به عنوان ولی  و سر پرست از طرف مادر و فرزندان   حفظ شود  این موضوع خود به خود حل میشود ... و میفرمودند مسئول فرهنگی یکی از کشور های همسایه معتقد بود از زمانی که سریالهای ایرانی در کشورشان پخش میشود ،که پدر خانواده مورد بی احترامی مادر قرار میگیرد ، او ضاع حجاب دختران و زنانشان خیلی بد شده است ...

این موضوع هم قابل  تأمل است  ....

کاسه ام خالی ست!

من مسلمان به دنیا آمده ام ....شناسنامه ای....

 در گوشم اذان و اقامه گفتند ... در حالی که گریه میکردم و نمی شنیدم ....

نماز خواندن را در مدرسه آموختم .... و عادت کردم به خواندن آن. مادرم یادم داد باید حجاب داشته باشم و چادر سر کنم ....  گاهی با اکراه ...

پدرم  تشویقم میکرد قرآن بخوانم ....  ولی معنی اش  را هنوز هم  نمی فهمم ....

روزه هم  میگیرم ....تا عذاب وجدان نگیرم ....  

زیارت و توسل به پیامبر و امامان را نمیدانم از چه کسی آموختم ....  ولی هیچ شناختی از آنها ندارم .... 

به قیامت و معاد هم معتقدم ....نداشته باشم چه کنم ؟....

گاهی به مسجد و جلسات وعظ هم میروم ....تا کمی سبک شوم... شبهای احیا هم بیدارم .... ولی تمام روزش را می  خوابم ...

اشک و انابه ام هم زیاد است ....چون آدم احساساتی ای هستم ...

خیلی از گناهان وحشتناک را هم نمیکنم....چون جرات  انجام آنها را ندارم ! ....

اخلاقم هم  تعریفی ندارد ....صبرم کم است ....گاهی حسادت میکنم ....غرورم  زیاد است ....آدم بخشنده ای نیستم ....زود عصبانی میشوم .....نا شکری زیاد میکنم ....محبت کردنم شرطی ست ... 

 نزدیک به چهل سال است که این گونه زندگی میکنم ولی هنوز هم شک دارم که آیا میشود به من گفت شیعه و  یا حتی مسلمان ؟ ....

گاهی فکر میکنم اگر اینها  علامت دینداری ست پس فرق من با آنها که  ادعای دینداری ندارند چیست ؟

نزدیک به چهل ماه رمضان را  هم پشت سر گذاشتم بدون ذره ای تغییر و تحول  نسبت به سال قبل .

 ماه رمضان امسال هم دارد تمام میشود و من هنوز حیران و سرگردان اندر خم یک کوچه که آیا  کاسه خالی  ام پر میشود تا عید؟؟؟ .

لذت تشنگی و گرسنگی!

دیشب  وقتی از مراسم احیا بر می گشتیم و خیل عظیم جمعیت را می دیدم  ، دوباره امیدوار شدم که هنوز هم آدم های خوب زیادند .... چند روز پیش که همسرم  از خرید  برگشت خیلی ناراحت بود و میگفت: « نمیدانم توی این شهر چه کسی  روزه  است ؟ وارد هر مغازه ای میشدم همه مشغول خوردن و یا سیگار کشیدن و چای خوردن بودن ....همه جوان و به ظاهر سالم ....»

یادش به خیر پدرم  تا سن میانسالی  نانوا بود ...در ماه رمضان گاهی تا یک ساعت بعد از افطار با دهان روزه پای تنور داغ نانوایی مشغول  کار بود ... خاطرم نیست هیچ وقت از گرما و گرسنگی و تشنگی  گلایه و شکایتی کرده باشد .... ولی الان جوانها  آنقدر کم طاقت شده اند که به دنبال بهانه ای می گردند تا روزه نگیرند ....جالب این که خیلی از افراد مسن با وجود ناتوانی و منع پزشک اصرار دارند روزه بگیرند  و  با چه عشق و حالی روزه میگیرند  یا خیلی از بچه ها مثل دختر بزرگ من  با وجودی که از نظر جسمی ضعیف و لاغر هستند ولی توان عجیب و شور و نشاط  غیر قابل وصفی برای روزه گرفتن دارند. ...شاید خیلی از جوانها و افرادی که اعتقادی به روزه گرفتن و یا نماز خواندن ندارند ، مدتی خودشان را مجبور کنند و لذت  خوردن اولین لقمه افطار یا بیدار شدن و سحری خوردن دسته جمعی را بچشند ، نظرشان عوض شود ....و یا بهتر است به آنها پیشنهاد کنیم برنامه عقیق که در مورد مسلمان شدن  جوانهای سایر ادیان است را ببینند ، هر روز ساعت چهار بعد از ظهر ،  و نظر آنها را در مورد عبادت و دین  بشنوند .