خود کرده را تدبیر نیست.....

بالاخره این انتخابات هم تمام شد ....خدا رو شکر اوضاع تا به اینجا آرام است ....سرو صدایی مبنی بر اعتراض به نتیجه به گوش نمیرسد....انتخابات پر هیاهویی بود ...

با اعلام نتایج ،  خیلی ها خوشحال شدند و خیلی ها ناراحت و حتی عصبانی و بعضی هم مثل من ، که از نتیجه مطمئن بودند  چندان  تغییری در حالشان دیده نشد .... 

البته برخی هم با وجود اینهمه نارضایتی و اعتراض  مردم به عملکرد دولت و  افشاگری ها در زمان تبلیغات  ، از این نتیجه  تعجب کردند..

برخی به او رأی دادند چون معتقد بودند چهار سال فرصت کمی ست برای قضاوت ، برخی  معتقد بودند در این چهار سال امتحانش را پس داده بود  و اوضاع باید تغییر کند وازمخالفینش بودند ....

تحلیل های برخی شنیدنی بود .....عده ای معتقدند که این نتیجه نشانه خستگی و نا امیدی مردم از نظام و انقلاب و یا حتی اعتراض به رهبری بود ، یعنی مخالفان رهبری به روحانی رأی دادند..... در حالی که صحبت های رئیس جمهور منتخب در پیام تبریک و تشکر از روش حکیمانه رهبری  ، شاید دهان  آنها را بست ، اگرچه بعضی معتقد بودند این هم  فقط. یک ژست سیاسی ست....

دوستی معتقد بود رأی نیاوردن رقیب  ، ناشی  از عملکرد نادرست و غلط حوزه و علما در بیدار کردن مردم و بصیرت بخشی آنها در شناخت حق از باطل  در سالهای بعد از انقلاب است  ، که به نظر من درست نیست ، مردم عقل دارند و میتوانند تحلیل کنند  ، این مسئله در زمان خلافت امیر المومنین و حتی قیام امام حسین هم بود که با وجود حجت خدا  و تبیین اوضاع ،  باز مردم از بصیرت سیاسی لازم برخوردار نبودند و راه را از بیراه تشخیص نمی دادندکه علت نپذیرفتن سخن حق را  ، امام حسین  در روز عاشورا ،پر شدن شکم مردم از حرام میدانستند....

البته نه این که خدای نکرده  ، قصد تشبیه داشته باشم ، پاسخ این منتقدان ، که همه چیز رابه گردن علما ی دینی می اندازند را دادم...

عزیزی ناراحت بود که چرا رهبری نظرش را به طور واضح ابراز نمیکند تا تکلیف مردم مشخص شود ...

 فکرش را بکنید اگر رهبری اعلام  میکرد و همین نتایج به دست می آمد ، دیگر نه  در بین مردم و نه  پیش  فرد منتخب  جایگاهی برایش باقی نمی ماند .

خلاصه این که دنیا دو روز است و همه چیزش ناپایدار و گذرا .

فقط امیدوارم طرفداران دو آتیشه این رئیس جمهور هم مانند رئیس جمهور قبلی بعد از پایان دوره دوم از منتقدان و مخالفان سرسختش نشو ند  ....

بی سیاست های حسود 2.

به نظر من هر کس بخواهد مردم ایران را از نظر سیاسی ، اجتماعی و حتی فرهنگی بشناسد باید در ایام  تبلیغات برای انتخابات ریاست جمهوری از طریق شبکه های اجتماعی و رسانه های مختلف  اخبار ایران را دنبال  کند...

این که هر کس به چه فردی رای میدهد و یا از چه حزب  و گروهی حمایت میکند مهم نیست ...مهم شور و حال مردم و اطلاعات درست و غلطی ست که بین افراد رد و بدل میشود ، همه خودشان میشوند یک پا منتقد و  تحلیلگر و کارشناس در تمام مسائل اقتصادی و سیاسی ....

یک عده ای هم در این میان هستند که هیچ کس نمی فهمد حرف حسابشان چیست ؟ از همه انتقاد میکنند ، به همه بد و بیراه میگویند ، نسبت به نظر همه مخالف هستند و در کل خودشان هم نمی دانند عقیده شان چیست و کدام طرفی اند ، مخالف نظام اند یا رهبری ، طرفدار اسراییل اند یا آمریکا ، وطن پرستند یا وطن فروش ، خلاصه هم خودشان گیج اند هم باعث گیجی بقیه میشوند .

به نظرم باید به اینها گفت بی سیاست های حسود چون جز خودشان هیچ کس را قبول ندارند و اصولا هیچ اعتقادی هم به انتخابات ندارند ، و هر حزب و گروهی هم که پیروز شود از نظر آنها فرقی نمیکند چون در هر حال معتقدند تقلب شده است .

جالب این که نه تنها جرات و اعتماد به نفس کافی برای کاندید شدن ندارند بلکه هیچ تخصص و سابقه کار اجرایی درست و حسابی هم ندارند ...

و جالبتر این که خودشان را  ازهمه باهوش تر و با سیاست تر میدانند و همه نامزدها را دروغگو و دزد میدانند ، یکی نیست به اینها بگوید امثال شما که خوب و پاک هستید حاضر نیستید کاندید شوید اگر این افراد تشنه قدرت و مقام و ثروت و یا احیانا خدمت هم به صحنه نیایند که مملکت روی هوا  میرود ، یا به دست امثال داعش و آمریکا نابود میشود .....پس تکلیف ما چیست ؟

سرگردان در خم یک کوچه !

چند روز پیش عید مبعث بود و من دوباره به یاد سخن استادی افتادم که میگفت همه ما انسانها مانند پیامبران  برای انجام رسالتی به دنیا می آییم و یک روز در عمرمان مبعوث میشویم و دعا کنید  آن روز را درک کنید  ولی متاسفانه خیلی از ما متوجه آن روز نمی شویم ....و میگفت ، معمولا در سن چهل سالگی این نقطه عطف اتفاق می افتد .... 

من هم که دارم به چهل سالگی نزدیک میشوم دا یم در این فکرم که آیا بالاخره خواهم فهمید که برای چه هدفی  به دنیا آمده ام یا نه ؟ شب مبعث هم  ناراحت بودم  از این که چرا هنوز نفهمیده ام  برای انجام  چه رسالتی به دنیا آمده ام  .... 

این گذشت تا روز بعد ... پس  از مدتها دندان درد ، از درد بیقرار شدم... چشمتان روز بد نبیند ، رفتم دندان پزشکی و شد آنچه نباید بشود... ، خانم دندانپزشک یک ساعت و نیم تلاش کرد تا بالاخره با کلی زحمت دندان عقل پوسیده مرا در آورد ....

 لثه  و حتی گوشه لبم را هم  پاره کرد .... و من که انگار عقلم را  هم با دندان عقلم  در آورده بودند آمدم خانه و تمام فشار درد و  ضعف ناشی از آن را بر سر اعضای خانواده خالی کردم و آنها مخصوصا همسر صبورم کیسه بوکس من شدند....

 بعد از چند ساعت وقتی به خودم آمدم تازه فهمیدم که هنوز خیلی کوچکتر از آن هستم که خداوند رسالتی را به دوش من بگذارد .... من که هنوز نمیتوانم رفتار و احساساتم را به خوبی کنترل  کنم و با یک دندان درد ساده اینگونه از کوره در میروم چگونه میتوانم دردهای بزرگ را تحمل کنم ..

 ...شاید سنم نزدیک چهل سال باشد ولی عقلم تا کامل شدن خیلی فاصله دارد... بر عکس بعضی ها که  در خیلی کمتر از  این  سن ، هفت شهر عشق را گردیده اند من هنوز اندر خم یک کوچه ام .....