خیلی زود دیر میشود .

طرف در آستانه هفتاد سالگی عمرش است ، فشار خون ، چربی و دیابت  هم دارد ، با این اوضاع کرونا هم به معنی واقعی کلمه پایش لب گور است ... ولی از صبح تا شب ،  سرش توی گوشی،و چشم و گوشش در اینترنت به دنبال فیلم ها و عکس ها و آهنگ های مزخرف منشوری ست .....

 به نظرم  یا امید به  زندگی در این افراد  خیلی بالا ست و معتقدندخیلی وقت دارند ، یا امید به رحمت خدا در آنها بیش از حد است یا امیدشان به رفتار و کردارشان خیلی زیاد ست  و یا اصلا اعتقادی به قبر و قیامت ندارند ....

و عجیب تر این که همه را مثل خودشان می پندارد ، معتقدند هیچ کس اهل دین و ایمان نیست ، همه افسرده هستند ، همه گرفتار و بدبختند... کار خیر یعنی چه ؟ همه دزدند یا دوست دارند دزدی کنند ....

خلاصه دیدشان به زندگی عجیب است .... در دنیا از کاری  به جز خوردن و خوابیدن لذت نمیبرند ...جالب این جاست که فقط  خودشان را اهل فرهنگ و  ادب و روشنفکری میدانند و بقیه را بی سواد و بی فرهنگ .....

تنها کار فرهنگی شان هم شرکت در جلسات مثنوی شناسی و شاهنامه خوانی است . باور کنید اگر شاهنامه را باز کنید یک صفحه از آن را بدون غلط نمیتوانند بخوانند ، از زندگی هیچ کدام از  قهرمانان ملی معاصر خودمان یک خط هم  نمی دانند یا نخوانده اند دلشان را خوش کرده اند به قهرمانان افسانه ای و دروغین شاهنامه .... باور کنید  خود فردوسی هم اگر زنده بود از نوشتن شاهنامه توبه میکرد و  توصیه میکرد بهتر است به جای شاهنامه  ، قرآن ، نهج البلاغه یا کتابهای مفید دیگری بخوانیم ...

لاف انتظار ...

حتما شما هم بارها انتظارکشیدن  را تجربه کرده اید و موافقید که یکی از تلخ ترین لحظات زندگی هر کسی  میتواند باشد ، انتظار برای آمدن کسی یا چیزی .... مثلا در راه آهن یا فرودگاه یا ترمینال وقتی منتظر آمدن  مسافری هستیم  یا برای پرواز و  یا رسیدن هواپیما لحظه شماری میکنیم ،  یا وقتی پشت در اتاق عمل هستیم   .... اگر تأخیر هم داشته باشد ، دقایق و ساعت ها کش میاید و تمام نمیشود ...   اگر  انتظار کشیدن و صبر کردن  همرا ه  تحمل سختی هم باشد بسیار زجر آور و طاقت فرسا تر میشود ....هر چقدر فردی که منتظرش هستیم  عزیز تر و آمدنش مهم تر باشد انتظارش سخت تر میشود .... وقتی انتظار طولانی شود ، دلمان توی حلقمان میرود ... این پا اون پا میکنیم ..... دمای بدنمان بالا میرود ، گاهی تپش قلب میگیریم ، نمیتوانیم به کار دیگری بپردازیم ، فکرمان کار نمیکند ، گاهی عصبی میشویم ...دلشوره میگیریم ، نکند اتفاقی افتاده دیر کرده ، بی قرار میشویم ....چشم به راهی بد دردی ست...

خلاصه تا انتظار تمام نشود آرام و قرار نمی گیریم .....

خدا وکیلی کدام یک  از ما نسبت به آمدن امام زمان و ظهور حضرت در کل زندگیمان فقط یک روز ، یک جمعه، چنین  حال و  هوایی داشته ایم ....

اگر واقعیت را بخواهیم ،  گاهی بعضی از ما نگران هم میشویم ، نکند بیاید و برنامه های زندگی مان به هم بخورد ، عروسی دخترم ... فارغ التحصیلی پسرم ... مکه رفتنمان چه می شود ؟  خرید جهیزیه ... خلاصه صد ها برنامه های بزرگ و کوچک مزخرف داریم که می ترسیم به هم بخورد ....

شاید دلیل تعطیلی  امورات دنیا و خانه نشینی همه ،  این باشد که متوجه شویم کار مهمتری در دنیا داریم .

گلی در کویر 5.

تقریبا یک ماه و نیم از زمانی که ویروس کرونا در دنیا شیوع پیدا کرده و همه  مستأصل شده اند که برای خلاص شدن از آن چه باید بکنند ، میگذرد ...چند شب پیش برنامه ای در تلویزیون پخش شد در باره همین موضوع و در پایان  ، مجری برنامه با کمال  بی معرفتی دعا کرد که ای کاش امام زمان  ظهور کند و   همه دنیا  را از این مصیبت نجات دهد! .......

این حکایت همه مردم دنیاست حتی ما که خودمان را شیعه و منتظر حضرت میدانیم ، او را میخواهیم برای خودمان  و برای ظهور ش دعا میکنیم تا بیاید و مشکلاتمان را حل کند.... چرا که وقتی همه چیز بر وفق مراد است و مشکلی نداریم حتی اگر در  گوشه ای از دنیا مثل یمن و کشمیر و عراق انسانهای مظلومی را بیگناه بکشند ، ما را خاطری پریشان نشود...

.... به راستی چند نفر از ما  میخواهیم  تا حضرت  ، ظهور کنند  تا او را دررسیدن به  اهدافش  یاری کنیم ... چند نفر از ما به جز شعار ، به جز دعا و به جز حرف که خرجی  و زحمتی ندارد ،  قدمی و عملی برای  آمدنش برداشته ایم؟!  و  منتظر بودنمان را ثابت  کرده ایم؟!....

 نمی دانیم چه کنیم تا  بیاید و  در کویر خشکیده وجودمان گلی  بروید!! .