به بهانه روز پدر..

یادش به خیر پدرم، مرد با تجربه ای بود ....شاید یکی از علت هایش این بود که روزگار  جوانیش را در پای تنور داغ نانوایی  گذرانده بود و فکرش و عقلش خیلی زود پخته شده بود .

برعکس پدرهای الان که جرات ندارند بچه هایشان را نصیحت کنند و  یا گوش شنوایی هم برای شنیدن ندارند......پدرم ما را خیلی نصیحت میکرد و بسیاری از آنها راه گشای خوبی در  زندگی  ما بود .

خاطرم هست ،اولین باری که یکی از خواهرانم با همسرش دعوا کرده بود و با ناراحتی و چشم گریان  از خانه  قهر کرده بود ،پدرم بدون این که از او سوالی کند ،دستش را گرفت  و به خانه خودش بر گرداندنش.....به او گفت :همانطور که کسی از لحظه های خوشی تان باخبر نمیشود ،نباید اجازه بدهید کسی از روزهای تلخ و ناراحتی شما  هم با خبر شود .....

این رفتار پدرم درس عبرتی شد برای همه ما ،از آن روز دیگر به یاد ندارم هیچ کدام از ما پنج خواهر از خانه شوهرانمان قهر کرده باشیم ... یعنی جرات نکردیم ،حتی پس از رفتن پدرم ...

به طور کلی او احترام خاصی برای دامادهایش قایل بود .....با آنها دوست بود .....در بحث  با همسرانمان ، همیشه حق را به آنها میداد ....به جرأت  میتوانم بگویم که تک تک آنها را به اندازه تنها پسرش دوست داشت .....البته این احترام و علاقه دو طرفه بود .

خلاصه این که پدرم بزرگترین و بهترین معلم و پشتیبان زندگی ما بود ....

پدرها تنها کسانی هستند که هیچ کس ،هیچ وقت ،قدر شان را نمیشناسد حتی،بعد از رفتنشان.... همیشه غریب اند و تنها ...