دروغ مصلحتی....

خیلی از ما شک داریم که دروغی به نام دروغ مصلحتی داریم  یا نه؟

مدتی پیش از زبان استادی که خطیه متقین  نهج البلاغه را تفسیر میکرد نکته جالبی شنیدم : 

در ابتدای این خطبه خصوصیات انسان های با تقوا این گونه بیان شده:المتقون فیها هم اهل الفضایل :منطقهم الصواب ...... 

حضرت امیر اولین فضیلت انسانهای با تقوا را گفتار درست عنوان فرموده اند ...نفرموده اند منطقهم الصدق یعنی سخن راست  میگویند ....چه بسا سخنان راستی که باعث ایجاد فتنه های بزرگ می شود! 

استاد در ادامه بیان کردند حرف راست یعنی دروغ نباشد ولی سخن درست یعنی سخنی که در جای مناسب به میزان مناسب و با هدف درستی گفته شود و اگر دروغ  هم باشد صواب است  ودروغ مصلحتی است .... 

و مثالی زدند: 

میان دو نفر شکرآب است .پیش هر یک میروی از دیگری بد می گوید .اگر هر یک از آنها از نفر دوم پرسید لازم نیست راستش را بگوی می توانی به دروغ بگویی از تو به نیکی یاد کرد و ناراحت است از این که با تو قهر است تا زمینه اصلاح بین آنها را فراهم کنی  این دروغ مصلحتی است  و نه تنها گناه ندارد که ثواب هم دارد. 

ولی این که هر دروغی که میگوییم خودمان برچسب مصلحتی به آن میزنیم بحث دیگری است  در واقع تشخیص این که این سخن و لو دروغ درست است یا نه کار مشکلی است  و یکی از ویژگی های انسانهای باتقواست...