عقل که نباشد.....

روز مادر مبارک.

تهرانی ها عادت دارندفقط در ایام خاص و اعیاد به مناسبت های مختلف بر سر مزار رفتگانشان بروند.

ما هم به سبک آنها چنین میکنیم.و هر بار پشیمان میشویم ولی از رو نمیرویم وعبرت نمیگیریم.!!

دیروز دومین سال فوت پدر بزرگم بود همگی قرار گذاشتیم برویم بهشت زهرا .

چشمتان روز بد نبیند.وقتی به انتهای بزرگراه امام علی که منتهی به صالح آباد میشود رسیدیم اتوبان قفل شد.

نه راه پس داشتیم نه راه پیش! جای شما خالی !مسافتی حدود نیم کیلومتر را در عرض یک ساعت پیمودیم!!! 

گل فروشهای کنار جاده هم مزید بر علت شده بودند.

هنوز هم من فلسفه این گل بردن بر سر مزار رفتگان را نفهمیده ام. 

دراین بین فرصت پیدا کردیم سرنشینان سایر ماشین ها را ور انداز کنیم .

این جمعیتی که من میدیدم سر و شکلشان به همه چیز میخورد جز کسانی که قصد رفتن به قبرستان را دارند.

آهنگهایی هم که از برخی از ماشینها به گوش میرسید بیشتر برای رفتن به مجلس عروسی مناسب بود تا ترحیم

البته که به دلیل سخاوتشان ما را هم از فیض محروم نفرمودند.

با خودم میگفتم اگر این یک ساعت را در خانه مینشستم و یک جزء قران میخواندم بهتر بود یا.....

خلاصه با هر مکافاتی که بود خودمان را رساندیم.به گمانم یک ربع هم ننشستیم و بازگشتیم.

حقا که درست گفته اند "عقل که نباشد جان در عذاب است".

کارهای ما نه تنها روح رفتگانمان را شاد نمیکند بلکه روح خودمان را هم عذاب میدهد