چهل سال پای کار ...

من تقریبا بیست سال است که در تهران زندگی میکنم  و با وجودی که بیشتر اقوام مادری ام هم در تهران هستند ولی هنوز به قول معروف دلم نیفتاده و دلم پر میکشد برای زندگی در بیدگل ، گاهی برای گرمای طاقت فرسای  تابستانش ،  گاهی برای خاله زنک بازی های مردمانش ،   یا برای سرمای سوزناک زمستانش  یا برای آرامش شب هایش ....دلم تنگ میشود .

اصلا نمیدانم چرا بعضی   ها اینقدر تهران را دوست دارند ولی باید اعتراف کنم من فقط تهران را  موقع راهپیمایی هایش دوست دارم .لطفا فحش ندهید .... چهره تهران در آن مواقع چیز دیگری ست ، درست  مثل دو روی متفاوت یک سکه .... به گمانم اگر  زمانی در شهر دیگری هم زندگی کنم موقع راهپیمایی ها خودم را به تهران برسانم ....جای همه خالی ،  دیروز مثل همیشه مردم تهران گل کاشتند ، اصلا به گمانم هر کس میخواهد تهران یا اصلا مردم ایران را بشناسد باید در این مواقع به تهران بیاید .... از دیدن این همه شکوه و زیبایی ، وحدت  و یکدلی ، صلابت و آزادگی  در حیرت میمانی ....دلم میخواست دست تک تک مردم را ببوسم و بر سر مسئولین فریاد بزنم مردم ما مثل همیشه با وجود همه مشکلات و مصایبی که  شما برایشان ایجاد کرده اید ایستاده اند، به خاطر همه چیزهایی که برایشان  واقعا ارزش دارد ایستاده اند  و به وظیفه خودشان عمل میکنند ، ای کاش شما هم پای کار می ایستادید .