امان از دل زینب ...

هر چه فکر کردم نتوانستم راضی شوم به رفتن ، شایدخودم تحمل سختی را داشته باشم  ولی دختر کوچکم خیلی کم طاقت است ، زود خسته میشود ، گرسنگی  و تشنگی بی تابش  میکند ، توان راه رفتن ندارد  ، زود رنج است ، توان گرما و سرما و بی خوابی  ندارد ... دختر است دیگر ، نازپروده و لطیف ...

در طول مسیر ، ببینم مردم چگونه ناز دخترانشان را می کشند و دلداری شان میدهند ، و محبتشان میکنند .... دیگر نیازی به روضه نخواهم داشت ، قالب تهی خواهم کرد. 

خجالت می کشم برای این سفر ، کفش مناسب پیاده روی  بخرم  ،تا نکند پاهایم تاول بزند  ، یک کوله پر از خوراکی و لباس مناسب بردارم ، عینک آفتابی  و نقاب بزنم و کرم ضد آفتاب ، تا  کمتر  اذیت بشوم..... بعد با چه رویی به کربلا بروم ؟  سلام  بدهم  ، چه بگویم ؟  نرسیده باید برگردم ...

در مسیر هر وقت خسته شدم  ، بتوانم  استراحت کنم و عده ای آماده باشند برای ماساژ دست و پایم ، هر وقت  گرسنه و تشنه شوم ، آب خنک و شربت و چای و غذای داغ  مهیا باشد  ...با چه رویی به کربلا برسم ، سلام بدهم؟  ،نرسیده باید برگردم ....

.. وقتی این همه لطف و محبت مردم نسبت به زایران امام  حسین را ببینم که از دل و جان و مالشان  ، بی مزد و منت میبخشند ، با وجود نداری ، من هم  با این محبت خشک و خالی زبانی ،  شرمنده و خجالت زده به کربلا نرسیده باید برگردم ....سلام بدهم ، چه بگویم؟