باید تاوان بدهیم .

دیروز بعد از ظهر پس از ده روز خود قرنطینگی  تصمیم گرفتم با رعایت ملاحظات بهداشتی از خانه بیرون بروم.

  بچه ها مرا دست انداخته بودند ، دخترم مرا از زیر قرآن رد کرد و پشت سرم آب ریخت تا سالم برگردم ... گفتم برنگشتم حلالتان نمیکنم .

 رفتم تا از داروخانه ماسک بخرم  ، بماند که دست خالی برگشتم  ولی برایم جالب بود،  میدان شهدا خیلی خلوت بود.، آن موقع روز ، نزدیک عید که معمولا مردم برای خرید شب عید در تکاپو هستند ، مغازه ها سوت و کور بود ...پیر و جوان ، زن و مرد ، ماسک زده و دستکش به دست بودند  و همه شاید نگران و مضطرب .

با خودم گفتم ای کاش اینقدر که به فکر سلامتی و بیماری جسممان بودیم کمی هم به فکر سلامتی روح و روان مان بودیم    ...چقدر ایمان ما آدم های به ظاهر با ایمان ضعیف است و سطحی .

این که باید نظافت را در همه شرایط رعایت کنیم و جزیی از دین مان است ، درست  که«  النظافة من الایمان». ..ولی باید بدانیم طبق آیه صریح قرآن ،  مرگ و زندگی ، بیماری و شفا دست خداوند است و همه چیز و همه کس وسیله اند  ، وسیله بیماری  ، ابتلا و امتحان یا وسیله شفا و بهبودی ... و علت تمام و کمال همه چیزفقط خداست .

نمیدانم شاید داریم تاوان این همه ناشکری و ناسپاسی و گناه های کوچک و بزرگمان را  پس میدهیم ... ماه شریف رجب است .خیلی استغفار کنیم  و برای همدیگر بیشتر دعا کنیم .