دومینوی زندگی .

چند شب پیش که تهران لرزید ، به گمانم هر کس بیدار بود متوجه شد ، ......شاید اگر یک یا دو درجه بیشتر بود یا حتی زمانش ،چند ثانیه بیشتر طول میکشید ممکن بود یک فاجعه بزرگ  رخ بدهد ...خیلی از ساختمانها و خانه ها ویران میشد ...

مثل دفعه پیش که زلزله شد از دست دختر کوچکم خیلی خندیدیم ، اول این که یک کیف پر از عروسک و دفتر کتاب جمع کرد ، تا اگر مجبور شدیم برویم بیرون با خود ببریم ، بعد هم با ناراحتی گفت اگر همه مردید و من زنده باشم چه کنم ؟ اگر مدرسه جلسه بود کی با من میاد ؟!! دختر بزرگم هم دا یم سربه سرش می گذاشت ....

بعد از مدتی که اوضاع آرام شد ، گفت : زندگی ما آدم ها مثل بازی دومینو است ، کلی با زحمت چند سال خانه و زندگی می سازیم و می چینیم و بعد با یک تکان کوچک  ، مثل زلزله همه چیز خراب میشود ...!!!!

کف کردم ... نه به آن افکار ساده اش  نه به این سخن حکیمانه اش ... نمی دانستم کدام را ملاک عقلش قرار دهم  ....

به یاد سخن آیت الله بهجت افتادم با این مضمون که  کودکان بزرگترین معلم عرفان هستند .

 اگرما به زندگی و دنیا  مثل کودکان نگاه میکردیم  ، این قدر همه چیز را جدی نمیگرفتیم.

راستی ساعت هفت بعد از ظهر تا هشت، یک برنامه زیبا شبکه چهار نشان میدهد ، در مورد افرادی که یک بار تجربه مرگ داشته اند ، دوست داشتید ببینید خیلی جالب است ....